GIZAAR

Materiał aktywny: Gidroxlorotiazid, Lozartan
Gdy ATH: C09DA01
CCF: Leki przeciwnadciśnieniowe
Kody ICD-10 (świadectwo): I10
Gdy CSF: 01.09.16.05
Producent: Merck Sharp & DOHME B.V.. (Holandia)

FARMACEUTYCZNA FORMULARZ, SKŁAD OPAKOWANIA

Pigułki, pokryty żółty kolor, Owalny, oznakowane “717” na jednej stronie i Valium – inny.

Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, laktoza wodna, wstępnie żelowana skrobia, stearynian magnezu.

Kompozycja osłonki: hydroksypropyl, hydroksypropyltsellyuloza, Dwutlenek tytanu, lakier aluminiowy żółty chinolinowy, wosk Carnauba.

7 PC. – pęcherze (1) – kartony.
7 PC. – pęcherze (2) – kartony.
14 PC. – pęcherze (1) – kartony.
14 PC. – pęcherze (2) – kartony.

By Giza^® forte

Pigułki, Powlekane biały, Owalny, Wyryty “745” Z jednej strony.

Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna (Avicel PH102), monohydrat laktozy, wstępnie żelowana skrobia kukurydziana 1500, stearynian magnezu.

Skład błony powlekającej: giproloza, gipromelloza, Dwutlenek tytanu (E171), wosk Carnauba.

10 PC. – pęcherze (5) – Pakuje tektury.
14 PC. – pęcherze (2) – Pakuje tektury.

Farmakologiczne działanie

Złożony lek przeciwnadciśnieniowy.

Substancje czynne leku Gizaar® mają dodatkowe działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżenie ciśnienia krwi w większym stopniu, niż każdy z elementów osobno. Ze względu na działanie moczopędne hydrochlorotiazyd zwiększa aktywność reniny osocza (CBA), stymuluje wydzielanie aldosteronu, zwiększa poziom angiotensyny II i obniża poziom potasu w surowicy krwi. Przyjmowanie losartanu blokuje wszystkie fizjologiczne skutki angiotensyny II, a dzięki hamowaniu działania aldosteronu pomaga zmniejszyć utratę potasu., spowodowane przyjmowaniem leku moczopędnego.

Losartan ma umiarkowane i przemijające działanie urykozuryczne.. Hydrochlorotiazyd powoduje niewielki wzrost poziomu kwasu moczowego we krwi; połączenie losartanu i hydrochlorotiazydu pomaga zmniejszyć nasilenie hiperurykemii, indukowane lekiem moczopędnym.

Lozartan

Lozartan – antagonista receptora angiotensyny II.

Angiotensyna II jest silnym środkiem zwężającym naczynia, główny aktywny hormon układu renina-angiotensyna, a także decydujące ogniwo patofizjologiczne w rozwoju nadciśnienia tętniczego. Angiotensyna II wiąże się z receptorami podtypu AT1, znajduje się w wielu tkankach (np, w mięśniach gładkich naczyń, nadnercza, nerki i serce) i ma szereg ważnych efektów biologicznych, Włącznie. zwężenie naczyń i uwolnienie aldosteronu. Angiotensyna II stymuluje również proliferację komórek mięśni gładkich. Rola drugiego typu receptorów angiotensyny II – podtyp AT2 – w homeostazie sercowo-naczyniowej nie jest znana.

Angiotensyna II selektywnie wiąże się z receptorami AT1. Losartan i jego farmakologicznie czynny metabolit (E-3174) jak in vitro, i in vivo blokują wszystkie fizjologiczne skutki angiotensyny II, niezależnie od źródła lub drogi syntezy. W przeciwieństwie do niektórych antagonistów peptydowych angiotensyny II, losartan nie ma działania agonistycznego.

Losartan selektywnie wiąże się z receptorami AT1 i nie wiąże się ani nie blokuje receptorów innych hormonów i kanałów jonowych., odgrywa ważną rolę w regulacji funkcji układu sercowo-naczyniowego. Oprócz, losartan nie hamuje ACE, co sprzyja degradacji bradykininy. Stąd, Efekty, niezwiązane bezpośrednio z blokadą receptorów AT1, w szczególności, efekty wzmacniające, związane z ekspozycją na bradykininę lub rozwojem obrzęku (losartan 1.7%, placebo 1.9%), niezwiązane z działaniem losartanu.

Losartan eliminuje negatywne opinie, polegająca na hamowaniu wydzielania angiotensyny II reniny, co prowadzi do wzrostu ARP we krwi. Wzrostowi ARP towarzyszy wzrost poziomu angiotensyny II w osoczu. Przedłużony (6-co tydzień) leczenie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym losartanem w dawce 100 mg /, w momencie osiągnięcia maksymalnego stężenia leku w osoczu krwi, nastąpił 2-3-krotny wzrost poziomu angiotensyny II. Niektórzy pacjenci doświadczyli jeszcze większego wzrostu, szczególnie przy krótkim czasie trwania leczenia (2 tygodnia). Aktywność przeciwnadciśnieniowa i spadek stężenia aldosteronu w osoczu przejawiają się poprzez 2-6 tygodni terapii, co wskazuje na skuteczną blokadę receptorów angiotensyny II. Poziomy ARP i angiotensyny II spadają do wartości wyjściowych po 3 dni po odstawieniu losartanu. Wpływ Gizaaru na poziom ARP i angiotensyny II był porównywalny do tego podczas przyjmowania 50 mg losartanu.

Ponieważ losartan jest swoistym antagonistą receptora angiotensyny II AT1, nie hamuje ACE (Kininaza II) – enzymu, co dezaktywuje bradykininę. Winiki wyszukiwania, który porównał działanie 20 mg 100 mg losartanu, i inhibitor ACE dla angiotensyny I, angiotensyna II i bradykinina, pokazano, że losartan blokuje działanie angiotensyny I i angiotensyny II, bez wpływu na działanie bradykininy. Dane te potwierdzają specyficzny mechanizm działania losartanu.. Z kolei, Inhibitor ACE blokował odpowiedź na angiotensynę I i zwiększał nasilenie odpowiedzi na bradykininę, bez wpływu na nasilenie odpowiedzi na angiotensynę II, co pokazuje różnicę farmakodynamiczną między losartanem a inhibitorami ACE.

Stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu, jak również przeciwnadciśnieniowe działanie losartanu wzrasta wraz ze wzrostem dawki leku. Ponieważ losartan i jego aktywny metabolit są antagonistami receptora angiotensyny II, oba przyczyniają się do efektu hipotensyjnego.

W badaniu klinicznym z pojedynczą dawką 100 mg losartanu, w tym zdrowi ochotnicy płci męskiej, przyjmowanie leku w warunkach wysokiego- a dieta uboga w sól nie wpłynęła na współczynnik filtracji kłębuszkowej (SKF), efektywny przepływ osocza nerkowego i frakcja filtracyjna nerek. Losartan wykazał działanie natriuretyczne, co było bardziej widoczne przy diecie niskosolnej i, widocznie, nie było związane z zahamowaniem wczesnego wchłaniania zwrotnego sodu w proksymalnych kanalikach nerkowych. Losartan powodował również przemijające zwiększenie wydalania kwasu moczowego przez nerki..

W przypadku pacjentów z nadciśnieniem, białkomocz (> 2 g /), którzy nie chorują na cukrzycę i przyjmują w trakcie 8 tygodni losartanu w dawce 50 mg ze stopniowym wzrostem do 100 mg, wykazał znaczny spadek białkomoczu 42%. Wydalanie frakcyjnej albuminy również znacznie się zmniejszyło.. U tych pacjentów losartan stabilizował GFR i zmniejszał frakcję filtracyjną..

U kobiet po menopauzie z nadciśnieniem tętniczym, przyjmowanie losartanu w dawce 50 mg/podczas 4 tydzień, nie stwierdzono wpływu terapii na stężenie prostaglandyn w nerkach i układach.

Losartan nie wpływa na odruchy autonomiczne i nie ma długotrwałego wpływu na stężenie noradrenaliny w osoczu.. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym losartan w dawkach do 150 mg/nie spowodował klinicznie istotnych zmian stężenia triglicerydów na czczo, cholesterol całkowity i cholesterol HDL. W tych samych dawkach losartan nie miał wpływu na stężenie glukozy we krwi na czczo..

Ogólnie, losartan powodował zmniejszenie stężenia kwasu moczowego w surowicy (zwykle, mniej 0.4 mg / dL), utrzymywała się podczas długotrwałej terapii. W kontrolowanych badaniach klinicznych, który obejmował pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, nie zarejestrowano przypadków odstawienia leku z powodu wzrostu stężenia kreatyniny lub potasu w surowicy.

W 12-tygodniowym równoległym badaniu kontrolowanym placebo u pacjentów z niewydolnością lewej komory (II-IV klasa funkcjonalna wg klasyfikacji NYHA), większość z nich otrzymywała leki moczopędne i/lub naparstnicy, porównano działanie losartanu potasu w dawkach 2.5, 10, 25 i 50 mg/ w dawkach 25 mg 50 mg/ lek miał pozytywny wpływ hemodynamiczny i neurohormonalny, obserwowane przez całe badanie. Efekty hemodynamiczne obejmowały wzrost wskaźnika sercowego i zmniejszenie ciśnienia zaklinowania w kapilarach płucnych., jak również spadek OPSS, średnie ogólnoustrojowe BP i tętno. Efekty neurohormonalne przejawiały się w postaci obniżenia poziomu aldosteronu i noradrenaliny we krwi..

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, losartan, często w połączeniu z hydrochlorotiazydem, zmniejsza ryzyko zachorowalności i śmiertelności sercowo-naczyniowej, co zostało udowodnione przez ocenę łącznej częstości występowania udaru mózgu i zawału mięśnia sercowego, a także śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych w tej kategorii pacjentów.

Gidroxlorotiazid

Mechanizm hipotensyjnego działania tiazydów jest nieznany.. Tiazydy zwykle nie wpływają na prawidłowe ciśnienie krwi.

Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym i przeciwnadciśnieniowym. Wpływa na reabsorpcję elektrolitów w dystalnych kanalikach nerek.. Hydrochlorotiazyd w przybliżeniu w równym stopniu zwiększa wydalanie sodu i chloru. Natriurezie może towarzyszyć niewielka utrata jonów potasu i wodorowęglanów..

Po podaniu doustnym działanie moczopędne zaczyna się po 2 nie, osiąga średnio maksimum 4 godziny i trwa od 6 do 12 nie.

Farmakokinetyka

Absorpcja

Lozartan

Losartan przyjmowany doustnie dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego., jest metabolizowany w “Pierwszy przebieg” przez wątrobę, w rezultacie powstaje aktywny metabolit karboksylowany i nieaktywne metabolity. Ogólnoustrojowa biodostępność tabletek losartanu wynosi około 33%. Cmax losartanu i jego aktywnego metabolitu osiąga się poprzez: 1 h i przez 3-4 h, odpowiednio. Gdy losartan był przyjmowany z jedzeniem, nie stwierdzono klinicznie istotnego wpływu na profil stężenia losartanu w osoczu..

Losartan i jego aktywny metabolit wykazują liniową farmakokinetykę, gdy losartan jest przyjmowany doustnie w dawkach do 200 mg.

Dystrybucja

Lozartan

Losartan i jego aktywny metabolit wiążą się z białkami osocza (głównie albuminy) więcej niż 99%. Vd losartanu to 34 l. Badania na szczurach wykazały,, że losartan praktycznie nie przenika przez BBB.

Gidroxlorotiazid

Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyskową, przenika do mleka. Nie przechodź przez barierę krew-mózg.

Metabolizm

Lozartan

O 14% dawki losartanu, podawany dożylnie lub doustnie, przekształcony w aktywny metabolit. Po doustnym i / we wprowadzeniu losartanu, oznaczony 14C, radioaktywność krążącego osocza jest związana przede wszystkim z obecnością w nim losartanu i jego aktywnego metabolitu.

Oprócz aktywnego metabolitu, w wyniku hydroksylacji bocznego łańcucha butylowego powstają biologicznie nieaktywne metabolity., Włącznie. dwa główne metabolity i jeden drugorzędny – N-2-tetrazol-glukuronid.

Odliczenie

Lozartan

Klirens osoczowy losartanu i jego aktywnego metabolitu wynosi około 600 ml / min 50 ml / min, odpowiednio. Klirens nerkowy losartanu i jego aktywnego metabolitu wynosi około 74 ml / min 26 ml / min, odpowiednio. Podczas przyjmowania losartanu doustnie przez około 4% dawki są wydalane z moczem w postaci niezmienionej, oraz o 6% dawkować – jako aktywny metabolit.

Po podaniu doustnym stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu zmniejszają się wielowykładniczo, a końcowa T1 / 2 wynosi około 2 i h 6-9 h, odpowiednio. W pojedynczej dawki leku w dawce 100 mg/ ani losartanu, ani jego aktywny metabolit nie kumuluje się znacząco w osoczu.

Wydalanie losartanu i jego metabolitów następuje z żółcią i moczem.. Po spożyciu losartanu, oznaczony 14C, o 35% radioaktywność znajduje się w moczu i 58% – Calais. Po dożylnym podaniu losartanu, oznaczony 14C, o 43% radioaktywność jest wykrywana w moczu i 50% – Calais.

Gidroxlorotiazid

Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany i jest szybko wydalany przez nerki.. T1/2 waha się od 5.6 do 14.8 nie. Nie mniej niż 61% dawka doustna była wydalana w niezmienionej postaci podczas 24 nie.

Farmakokinetyka w szczególnych sytuacjach klinicznych

Lozartan – gidroxlorotiazid

Stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu krwi oraz szybkość wchłaniania hydrochlorotiazydu u pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym nie różnią się istotnie od tych wskaźników u młodych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym..

Lozartan

Stężenia losartanu w osoczu były 2 razy wyższe u kobiet z nadciśnieniem niż u mężczyzn, cierpiących na nadciśnienie tętnicze. Ta pozorna różnica farmakokinetyczna nie ma znaczenia klinicznego.. Stężenia aktywnego metabolitu u mężczyzn i kobiet nie różniły się..

U pacjentów z łagodną i umiarkowaną marskością alkoholową wątroby, doustne stężenia losartanu i jego aktywnego metabolitu w osoczu wynosiły odpowiednio 5-1.7 razy wyższe, niż młodzi ochotnicy płci męskiej.

Stężenia losartanu w osoczu u pacjentów z CC są większe niż 10 ml/min nie różniły się od tych u osób z niezmienioną czynnością nerek. AUC lozaratanu u pacjentów, hemodializa, okazało się, że chodzi o 2 czasy, niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Stężenie aktywnego metabolitu w osoczu nie zmienia się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub u pacjentów, hemodializa. Losartanu i jego aktywnego metabolitu nie można usunąć za pomocą hemodializy.

Wskazania

- Nadciśnienie tętnicze (pacjentów, który przedstawia terapię skojarzoną);

- Zmniejszenie ryzyka chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowych u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca.

Schemat dawkowania

Gizaar® można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia..

Na nadciśnienie tętnicze, 1 Tabletki 1 czasu /

Gizaar® forte jest przepisywany pacjentom bez odpowiedniej odpowiedzi terapeutycznej na przyjęcie 1 Tabletki Gizaar® 50/12.5 mg dla 2-4 tydzień. Zwykle, efekt hipotensyjny osiągany jest w ciągu 3 tygodni od rozpoczęcia terapii. W przypadku braku efektu terapeutycznego dawka Gizaar® 50/12.5 mg można zwiększyć do 2 Tabletki 1 razy / Maksymalna dawka – 2 Tabletki Gizaar® 50/12.5 mg 1 razy / lub 1 Tabletki Gizaar® forte (100/12.5 mg).

Wybór początkowej dawki produktu Gizaar u pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagany..

W celu zmniejszenia ryzyka zachorowalności i śmiertelności sercowo-naczyniowej u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory, lek przepisywany jest w standardowej dawce początkowej losartanu, komponent 50 mg 1 razy/pacjenci, u których nie można osiągnąć docelowego ciśnienia tętniczego podczas przyjmowania losartanu 50 mg /, Wymaga to wybór leczenia za pomocą połączenia losartanu o niskiej dawki hydrochlorotiazydu (12.5 mg), i, w razie potrzeby, dawkę losartanu należy zwiększyć do 100 Mg w połączeniu z hydrochlorotiazydem w dawce 12.5 mg /, dalej – zwiększyć dawkę do 2 Tabletki Gizaary 50 mg/12,5 mg (Całkowity 100 mg losartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu raz na dobę).

Gizaar® forte by 1 Tabletki 1 razy / przepisane pacjentom, u których nie jest możliwe osiągnięcie docelowego poziomu ciśnienia tętniczego podczas przyjmowania 1 Tabletki Gizaar® (50/12.5 mg).

Efekt uboczny

W badaniach klinicznych losartanu/hydrochlorotiazydu nie zaobserwowano działań niepożądanych, specyficzne dla tego leku złożonego.

Działania niepożądane ograniczały się do tych, zgłaszano już w przypadku samego losartanu i (lub) hydrochlorotiazydu. Całkowita częstość działań niepożądanych, zgłaszane z tą kombinacją, był porównywalny z placebo. Częstość przerywania terapii była również porównywalna do tej u pacjentów, placebo. W większości przypadków działania niepożądane były łagodne, były przemijające i nie wymagały przerwania terapii.

W kontrolowanych badaniach klinicznych jedynymi objawami były zawroty głowy, związanych z narkotykami, działanie niepożądane, których częstotliwość przekraczała tę przy przyjmowaniu placebo więcej, niż 1 lub więcej procent.

Losartan w połączeniu z hydrochlorotiazydem, ogólnie, dobrze tolerowany u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były zawroty głowy, osłabienie i zmęczenie.

W trakcie doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu zgłoszono następujące dodatkowe działania niepożądane:.

Reakcje alergiczne i reakcje immunopatologiczne: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, Włącznie. obrzęk krtani i głośni z rozwojem niedrożności dróg oddechowych i/lub obrzękiem twarzy, usta, gardła i / lub języka, pacjentów, biorąc losartan; niektórzy z tych pacjentów mieli w wywiadzie obrzęk naczynioruchowy podczas stosowania innych leków, Włącznie. Inhibitory ACE. Istnieją rzadkie doniesienia o rozwoju zapalenia naczyń (w t. nie. plamica Shenleina-Henocha) podczas przyjmowania losartanu.

Z układu pokarmowego: rzadko – zapalenie wątroby, biegunka (pacjentów, biorąc losartan).

Układ oddechowy: możliwe kaszel (pacjentów, biorąc losartan).

Reakcje skórne: pokrzywka, zwiększone światło- i światłoczułość.

Z badań laboratoryjnych: w kontrolowanych badaniach klinicznych podczas przyjmowania leku Gizaar® rzadko obserwowano klinicznie istotne zmiany standardowych parametrów laboratoryjnych. Hiperkaliemia (więcej potasu w surowicy 5.5 mekv /) Zauważyłem w 0.7 % pacjentów, który nie wymagał odstawienia leku. Wzrost aktywności ALT był rzadki i zwykle ustępował po przerwaniu terapii..

Przeciwwskazania

- Anurija;

- Wyrażone przez nerki ludzkiej (CC poniżej 30 ml / min);

- Wyrażone ludzkiej wątroby;

- Do 18 lat (Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania nie zostało ustalone);

- Nadwrażliwość na którykolwiek ze składników leku;

- Nadwrażliwość na pochodne sulfonamidów.

Tabletki zawierają laktozę, dlatego pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją laktozy, Niedobór laktazy lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinien przyjmować tego leku.

Ostrożnie lek należy stosować z naruszeniem równowagi wodno-elektrolitowej krwi., takie jak biegunka lub wymioty (giponatriemiya, zasadowica hipochloremiczna, gipomagniemiya, kaliopenia); u pacjentów z niewydolnością nerek (CC 30-50 ml / min), z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy pojedynczej nerki; U pacjentów z cukrzycą; u pacjentów z hiperkalcemią, hiperurykemia i/lub dna moczanowa; u pacjentów z zaostrzonym wywiadem alergicznym i astmą oskrzelową; w układowych chorobach tkanki łącznej (Włącznie. SLE); w hipowolemii (Włącznie. u pacjentów otrzymujących duże dawki leków moczopędnych); jak również przy jednoczesnym podawaniu z NLPZ (Włącznie. z inhibitorami COX-2).

Stosowanie ciąży i laktacji

Gizaar® jest przeciwwskazany w ciąży.

Stosowanie leków, mający bezpośredni wpływ na układ renina-angiotensyna, w II i III trymestrze ciąży może zaszkodzić rozwijającemu się płodowi, a nawet spowodować jego śmierć. Gizaar należy odstawić natychmiast po stwierdzeniu ciąży..

Nie przeprowadzono odpowiednich i ściśle kontrolowanych badań klinicznych dotyczących bezpieczeństwa produktu Gizaar podczas ciąży..

W badaniach na zwierzętach, że stosowanie losartanu może mieć działanie teratogenne i powodować śmierć płodu i noworodka, co prawdopodobnie wynika z wpływu tej substancji czynnej na układ renina-angiotensyna.

Płód ludzki z perfuzją nerek, która zależy od rozwoju układu renina-angiotensyna, zaczyna się w II trymestrze; tak więc, ryzyko upośledzenia rozwoju i śmierci płodu wzrasta przy stosowaniu Gizaaru w II lub III trymestrze ciąży.

Tiazydy przenikają przez barierę łożyskową i są oznaczane we krwi pępowiny. Nie zaleca się rutynowego stosowania leków moczopędnych u zdrowych kobiet w ciąży., tk. zwiększa to ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u płodu, takich jak żółtaczka płodowa i żółtaczka noworodkowa, i matka – małopłytkowość.

Nie ma dowodów, że losartan przenika do mleka matki. Jednakże wiadomo, że tiazydy przenikają do mleka matki. Ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt we wszystkich przypadkach należy podjąć wyważoną decyzję o przyjmowaniu leku w okresie karmienia piersią, biorąc pod uwagę znaczenie terapii dla matki..

W tym wypadku, jeśli zostanie podjęta decyzja, że konieczne jest zażywanie Gizaar®, Należy przerwać karmienie piersią.

Zgłoszenie naruszenia czynności wątroby

Lek jest przeciwwskazany w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby.

Zgłoszenie naruszenia czynności nerek

Lek jest przeciwwskazany w ciężkiej niewydolności nerek (CC poniżej 30 ml / min).

Ostrzeżenia

Gizaar® można podawać w połączeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Lozartan

Istnieją doniesienia, że u niektórych pacjentów, przyjmowania leku, w związku z zahamowaniem czynności układu renina-angiotensyna zaobserwowano zmiany w czynności nerek, w tym niewydolność nerek; zmiany te były odwracalne i ustępowały po przerwaniu leczenia.

Inne środki, działając na układ renina-angiotensyna, może prowadzić do wzrostu zawartości mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych i zwężeniem tętnicy pojedynczej nerki.Podobne efekty zaobserwowano podczas stosowania losartanu; te zmiany w czynności nerek były odwracalne i ustępowały po przerwaniu leczenia.

Gidroxlorotiazid

Jak w przypadku każdego leku przeciwnadciśnieniowego, u niektórych pacjentów może wystąpić objawowe niedociśnienie. Pacjenci wymagają obserwacji w celu szybkiego zidentyfikowania klinicznych objawów zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, np, odwodnienie, giponatriemii, zasadowica hipochloremiczna, hipomagnezemia lub hipokaliemia, które mogą rozwijać się na tle nawracających biegunek lub wymiotów. U takich pacjentów konieczne jest monitorowanie poziomu elektrolitów w surowicy krwi..

Terapia tiazydami może prowadzić do upośledzenia tolerancji glukozy. W niektórych przypadkach może być konieczne dostosowanie dawki leków hipoglikemizujących. (Włącznie. insulina).

Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować sporadyczne i niewielkie podwyższenie stężenia wapnia w surowicy.. Ciężka hiperkalcemia może wskazywać na utajoną nadczynność przytarczyc..

W związku z wpływem tiazydów na metabolizm wapnia, ich stosowanie może zafałszować wyniki badań funkcji przytarczyc, dlatego przed badaniem funkcji przytarczyc należy odstawić diuretyk tiazydowy.

Wzrost poziomu cholesterolu i trójglicerydów we krwi może być również związany z leczeniem tiazydowymi lekami moczopędnymi..

U niektórych pacjentów diuretyki tiazydowe mogą prowadzić do hiperurykemii i/lub dny moczanowej.. Ponieważ losartan obniża poziom kwasu moczowego, jego połączenie z hydrochlorotiazydem zmniejsza nasilenie hiperurykemii, indukowane lekiem moczopędnym.

Pacjenci, przyjmowanie tiazydów, reakcje nadwrażliwości można zaobserwować nawet przy braku wskazań na obecność alergii lub astmy oskrzelowej w historii. Istnieją doniesienia o rozwoju zaostrzenia lub progresji SLE na tle przyjmowania diuretyków tiazydowych.

Analizując całą populację pacjentów, uwzględnione w badaniu LIFE (Interwencja losartanu W celu zmniejszenia punktu końcowego nadciśnienia tętniczego – Wpływ losartanu na zmniejszenie częstości występowania punktów końcowych u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, n=9193), leczenie losartanem wiązało się ze zmniejszonym ryzykiem osiągnięcia pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego (zgon sercowo-naczyniowy, udar mózgu i zawał serca) na 13% (p=0,021) w porównaniu do atenololu. Jednak czarnoskórzy pacjenci, leczony atenololem, mieli mniejsze ryzyko wystąpienia pierwszorzędowych złożonych punktów końcowych w porównaniu z pacjentami rasy czarnej, biorąc losartan (p=0,03).

Zastosowanie w pediatrii

Skuteczność i bezpieczeństwo leku u dzieci w wieku poniżej 18 s nie jest zainstalowany.

Przedawkować

Dane dotyczące przedawkowania losartanu u ludzi są ograniczone.. Najbardziej prawdopodobne objawy przedawkowania to wyraźny spadek ciśnienia krwi i tachykardia.; bradykardia może być spowodowana parasympatycznym (nerwu błędnego) stymulacja.

Leczenie: w przypadku objawowego niedociśnienia tętniczego wskazane jest leczenie podtrzymujące. Losartan i jego aktywny metabolit nie są wydalane podczas hemodializy.

Najczęstsze objawy przedawkowania hydrochlorotiazydu wynikają z niedoboru elektrolitów. (kaliopenia, chloropenia, giponatriemiya) odwodnienie na skutek nadmiernego diurezy. Jednocześnie przy glikozydy nasercowe hipokaliemię może zaostrzyć arytmii. Nie dotyczy, w jakim stopniu hydrochlorotiazyd można usunąć z organizmu za pomocą hemodializy.

Brak danych dotyczących konkretnego leczenia przedawkowania Gizaar®.. Leczenie jest objawowe i podtrzymujące. Lek należy odstawić, a pacjent powinien być monitorowany. Kiedy, jeśli lek przyjęła ostatnio, zaleca się sprowokowanie wymiotów, i eliminacja odwodnienia, zaburzenia elektrolitowe, śpiączka wątrobowa i obniżenie ciśnienia krwi standardowymi metodami.

Interakcje

Lozartan

W klinicznych badaniach farmakokinetycznych nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji losartanu z hydrochlorotiazydem., digoksinom, varfarinom, cymetydyna, fenoʙarʙitalom, ketokonazol i erytromycyna.

Połączenie losartanu, jak inne środki, blokowanie angiotensyny II lub jej skutków, z diuretykami oszczędzającymi potas (np, spironolakton, triamterene, amilorid), suplementy zawierające potas lub sole potasu mogą prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy.

NLPZ (Włącznie. selektywnymi inhibitorami COX-2) może osłabiać działanie leków moczopędnych i innych leków przeciwnadciśnieniowych. Dlatego hipotensyjne działanie antagonistów receptora angiotensyny II może być osłabione, gdy są stosowane jednocześnie z NLPZ. (Włącznie. Inhibitory COX-2).

Niektórzy pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, leczone NLPZ, (w tym inhibitorów COX-2), leczenie antagonistami receptora angiotensyny II może powodować dalsze pogorszenie czynności nerek. Efekty te są zwykle odwracalne.

Gidroxlorotiazid

Przy jednoczesnym stosowaniu diuretyków tiazydowych z barbituranami, opioidowe środki przeciwbólowe, etanol może zwiększać ryzyko rozwoju ortostatycznego niedociśnienia tętniczego.

Przy równoczesnym stosowaniu może być konieczne dostosowanie dawki środków hipoglikemizujących. (do podawania doustnego i insuliny).

Gdy hydrochlorotiazyd jest stosowany z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, obserwuje się efekt addytywny..

W obecności żywic anionowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest osłabione.. Kolestyramina lub kolestypol w pojedynczych dawkach wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu pokarmowego poprzez 85% i 43%, odpowiednio.

Stosowanie kortykosteroidów, ACTH prowadzi do wyraźnego spadku poziomu elektrolitów, w szczególności może powodować hipokaliemię.

Możliwa zmniejszona reakcja na aminy presyjne (np, epinefryny).

Możliwe jest zwiększenie działania środków zwiotczających mięśnie o niedepolaryzującym typie działania (np, tuʙokurarina).

Diuretyki zmniejszają klirens nerkowy litu i zwiększają ryzyko jego toksycznego działania.; nie zaleca się jednoczesnego stosowania leków moczopędnych i preparatów litowych.

W niektórych przypadkach przyjmowanie NLPZ (Włącznie. selektywne inhibitory COX-2), może zmniejszać działanie moczopędne, natriuretyczne i hipotensyjne działanie leków moczopędnych.

Warunki zaopatrzenia aptek

Lek jest wydany na receptę.

Warunki i terminy

Lek należy przechowywać w temperaturze 15-30 ° C, poza zasięgiem dzieci.. Okres ważności – 3 rok.