Werkwijzen voor diagnose van aandoeningen van het colon

De moeilijkheden van de diagnose van de ziekten van de dikke darm hangt af van vele redenen, met inbegrip van de toe te schrijven aan ziekte en localisatie: Dus, dikke darm laesies zijn gediagnosticeerd door harder, dan het rectum.

Diagnose het proces begint met de ondervraging van de arts-patiënt (medische voorgeschiedenis van de ziekte). Geschiedenis kan broodnodige informatie geven, en daarom, de meer een patiënt uw arts te vertellen over uw ziekte, Hoe sneller en nauwkeuriger worden gediagnosticeerd. Het betaamt de patiënt ter voorbereiding van de bijeenkomst met uw arts, antwoorden op alle mogelijke vragen voorbereiden, betrekking tot zijn ziekte.

Colon ziekte manifesteert zich door een groep van specifieke tekens die moet uw arts vertellen. De meest voorkomende symptoom van vele ziekten van de dikke darm zijn buikpijn. Uw arts moet beschrijven de aard van de pijn, Wie kan er botte, gedragen, snijden, shvatkoobraznymi. Andere definities gelden. Het belangrijkste is dat we moeten preciezer specificeren de lokalisatie van de pijn. Voor ziekten van de dikke darm kan pijn worden gesitueerd in iliac gebieden links of rechts, aan de onderkant van de buik, rond navel.

Het is belangrijk om te weten, waar uitstralen (geven) pijn in onderrug links of rechts, in de onderbuik, in het scrotum (mannetjes) of de schaamlippen (vrouwelijk), rectum. Pijn kan irradiirovat′ en tot, onder schouderblad. U wilt het uiterlijk van de pijn van een stoel maken — stijgen na een kruk of lange vertraging wanneer ontlasting.

Een ander belangrijk symptoom is schending van de darmfunctie, die kunnen worden verstopt, diarree of onwaar impulsen op een stoel (tenesmus). Wanneer je moet obstipatie lijder Informeer uw arts, op hoeveel dagen het stoel niet gebeuren, of hij wordt weergegeven na het innemen van laxeermiddelen of na klysma dienen op te geven, Wat laxeermiddelen nodig, en hoe ze helpen. De dokter ook gevraagd, of vertragen kruk abdominale distentie, buikpijn of andere symptomen, of deze tekens na ontlasting.

Op diarrheas is het belangrijk om te weten de aard van de ontlasting, Hoe vaak gebeurt het, of de patiënt houden CAL, andere symptomen van de ziekte gepaard met diarree (pijn en opgeblazen gevoel, temperatuurstijging, misselijkheid, braken).

Een frequent symptoom van ziekten van de dikke darm is pathologische rectale kwijting. Gezonde mensen hebben ingericht stoel, zachte consistentie, Bruine kleur, zonder onzuiverheden.

Voor ziekten van de dikke darm komen vaak voor pathologische betonsamenstelling — bloed, slijm en minder pus.

De patiënt moet bijhouden en informeer dan uw arts, Wat bloed uit de endeldarm wordt vrijgegeven door kleur (Scarlet, Donker, rood, Kersen kleur), Hieruit volgt druppels, Stream of in de vorm van de aderen in Calais, welke kant onderscheidt zich door bloed (naar rechts, aan de linkerkant), schatting van het bedrag van de gederfde bloed. Echter, Opmerking van de artsen, dat zieken het aantal toegewezen uit het rectum van bloed overdrijven.

Het is zeer belangrijk op te merken, om te zien of het bloed vóór of na ontlasting, Er is bloeden ongeacht de stoel. De dezelfde belangrijke patiëntgegevens kunnen informeren de toewijzing van slijm, pus.

Aandoeningen van de endeldarm, Naast de bovenstaande informatie, U vermeldt de aard en de lokalisatie van de pijn in de anus, Kopčík, rump, de afhankelijkheid van deze pijnen van een stoel. Patiënt ontevredenheid kunt markeren een daad van ontlasting, vreemd lichaam sensatie in het rectum. Deze en andere details over hun ziekte lijder moeten analyseren, organiseren en Informeer de arts.

Naast de geschiedenis van de ziekte, een arts die geïnteresseerd zijn in sommige informatie uit het leven van een patiënt. Erfelijke factor essentieel, de oorzaak van overlijden van de ouders, nabestaanden, welke ziekten als ze ziek waren. Het punt is dat, Wat is de ziekte, die worden doorgegeven door overname, bijvoorbeeld familie diffuus polyposis, gemangiomatoz enz.

Kenmerken van de patiënt in de kindertijd, hun levensomstandigheden, afgelopen medische geschiedenis — kan alle helpen bij de erkenning van een nieuwe ziekte. De aanwezigheid van een patiënt in de kindertijd anomalieën, zelfs later geliquideerd (bv, rectale atresie), meestal ziet u over de mogelijkheid van andere afwijkingen, met inbegrip van intestinale structuur en regeling.

Na een gedetailleerde ondervraging de dokter gaat naar het onderzoek van de patiënt. Ongeacht de lokalisatie van de ziekte-enquête begint elke patiënt met een algemene inspectie. Consequent bewaakte cardiovasculaire systeem, ademhalingsorganen, spijsvertering. De laatste zijn vooral belangrijk voor het nauwkeurig bestuderen van de ziekten van de dikke darm.

Onderzoek van de buik omvat oppervlakkige en diepe palpatie (indringende voor de), percussie (prostukivanie), auscultatie (luisteren) en andere technieken. De enquête wordt uitgevoerd in de patiënt liggend op zijn rug, aan de kant, Permanent, en soms in de positie van de knie-elleboog.

Speciale behandeling van patiënten met een vermoede ziekte van de dikke darm begint met een overzicht van de passage van de rug. Inspectie van het perineum en anus bestaat meestal in de knie-elleboog positie en met goede dekking van dit gebied. Al kan dit onderzoek onthullen een groot gezelschap van ziekten in de omtrek van de anus: acute paraproctitis, Fistel van de endeldarm, wratten, epitheliale beweegt, cysten, enz.

Anal′nyj kanaal en het onderste deel van de endeldarm ampullen arts kunnen verkennen met behulp van rectale spiegels. Meest voorontwerp goed ingesmeerd met Vaseline en wordt gezet in het rectum wanneer gevouwen. Langzaam is overgegaan tot bekendmaking van bransch spiegels, soepel, niet het veroorzaken van pijn. Keuring via de rectale Speculum helpt bij het detecteren van aambeien, kont spleet, innerlijke gat

Fistel, gezwellen en andere ziekten van het rectum.

Wanneer er een behoefte voor onderzoek van de dikke darm meer over, Gebruik de proctoscope. Deze tool bestaat uit drie hoofdonderdelen: buis, het obturator en optica. Observatie buizen hebben een lengte 20, 25 en 30 cm — op zulk een cursus, kunt u de dikke darm bekijken.. Bedrijf rektoskopa veroorzaakt enige overlast aan de patiënt, soms (vooral ontstekingsprocessen) pijnlijkheid, in verband waarmee het gereedschap moet goed worden gesmeerd met Vaseline. Als behandeling van een patiënt neemt de positie van een knie-loktevoe of liggend op uw linker kant.

Voor onderzoek van de hele dikke darm gelden flexibele endoscopen met glasvezel — fibrokolonoskopy. Ze hebben verschillende lengte, de kortste van hen (lengte 85 en 120 centimeters) ontworpen om te verkennen de sigmoid colon heten sigmoskopami.

Bijna alle ziekten van de dikke darm kunnen worden geïdentificeerd met fibrokolonookopii, maar veel hangt af van de kwaliteit van de voorbereiding van de darm voor exploratie.

Thuis voor dergelijke opleiding de patiënt reinigende klysma de avond tevoren en de dezelfde twee klisma met tussenpozen van 30-40 minuten in de ochtend op de dag van studie zetten, maar niet eerder dan 2 uur voorafgaand aan het onderzoek van de dikke darm.

In de loop van inspectie ter verduidelijking van de diagnose soms moet wassen van sommige delen van de dikke darm. Bij het identificeren van de pathologische veranderingen neemt arts noodzakelijkerwijs een stukje weefsel van het getroffen gebied, die leidt tot de studie. In sommige hooggekwalificeerde gespecialiseerde agentschappen via de colonoscope produceren nog steeds en laatste controleafdeling? dunne darm.

Zeer informatief methode van diagnose is een x-ray onderzoek van de dikke darm. Het begint, met een overzicht van het onderzoek van de buik. Al is het mogelijk te vergeten opgeblazen lus van de dikke darm, ophoping van lucht en vloeistof in het, bijhouden van de positie van de dikke darm.

Het is efficiënter een studie met behulp van radiopaak, welke kwaliteit wordt meestal gebruikt bariumsulfaat. Er zijn twee methoden van invoering van contrast materiaal in de dikke darm. Одна из них состоит – в приеме бария через рот с последующим наблюдением за прохождением его по кишечнику. У здоровых людей барий, принятый через рот, доходит до слепой кишки через 4—5 часов и проходит по толстой кишке в течение 12—18 часов.

Вторая методика заключается во введении контрастного вещества в прямую кишку через клизму. Больной при этом лежит на рентгенологическом столе, а врач следит за продвижением по его толстой кишке контрастного вещества (сульфата бария).

Затем больного просят сходить в туалет опрожнить кишечник и продолжают исследование. По остаткам бария изучают мелкие изменения слизистой оболочки кишки. После этого через резиновый катетер вводят в прямую кишку воздух и теперь уже изучают кишку, контрастированную остатками бария и воздухом (метод двойного контрастирования). Существует несколько способов исследования толстой кишки, отличающихся друг от друга скоростью и количеством вводимого контрастного вещества.

Описанные эндоскопические и рентгенологические способы исследования толстой кишки являются в диагностике основными, они позволяют выявить абсолютное большинство копрологических заболеваний.

Кроме них, применяют несколько специальных методик, с помощью которых уточняют расположение и распространение патологического очага. К ним относятся ангиография, лимфография, париетография, фистулография. Они выполняются в стационарах и только по особым показаниям.

Angiografie — метод, при котором контрастное вещество вводят в сосудистое русло (чаще в артерии) и затем делают рентгеновские снимки. При этом бывает хорошо видно строение сосудов толстой кишки, их выраженность, участки с недоразвитой сосудистой сетью. Опираясь на эти и другие признаки, хирург более правильно выбирает способ операции. В некоторых случаях ангиография помогает распознать, и определить локализацию источника кровотечение.

Лимфография — метод изучения лимфатических сосудов. При этом контрастное вещество (йодлипол и др.) вводят в лимфатические сосуды стопы и по рентгеновским снимкам следят за его продвижением. Большую информацию о толстой кишке врач получает, наблюдая за продвижением контрастного вещества по лимфатическим сосудам таза, а также забрюшинного пространства. Однако этот метод трудоемок и применяется редко.

Париетография — метод, при котором рентгеновские снимки делают после введения воздуха в толстую кишку и в окружающие органы и ткани (в параректальную клетчатку, urineblaas). Het punt is dat, что на фоне воздуха легче увидеть патологические образования в толстой кишке.

Кроме упомянутых методов, применяют еще исследования с помощью ультразвука, радиоактивных изотопов. Ультразвуковое исследование основано на способности звуковых волн по-разному отражаться от тканей и органов различной плотности.

Указанный метод совершенно безвредный, неопасный, он может помочь в определении свободной жидкости в брюшной полости, ограниченных гнойников и других патологических образований. Обладая достаточно высокой диагностической информативностью при изучении различных других органов, ультразвуковое исследование толстой кишки не является основным.

Радиоизотопный метод исследования заключается во введении в кровь радиоактивных препаратов и наблюдении за их распределением в различных органах и тканях. Изотопы могут попасть в тот или иной орган только по сосудистому руслу, поэтому чем лучше кровоснабжение, тем больше попадает туда радиоактивного вещества, которое определяется специальными стационарными или переносными счетчиками (гамма-камера, гамма-локализатор).

Dus, многочисленные методы исследования в большинстве случаев позволяют правильно я своевременно распознавать болезни толстой кишки. Однако это возможно при одном условии — если больной обращается к врачу в ранние сроки заболевания. Ведь бессимптомно протекающих болезней толстой кишки практически нет. Лишь некоторые патологические процессы могут какое-то непродолжительное время не иметь внешних проявлений (Poliepen, сосудистые эктазии), но это длится недолго.

С появлением любых признаков заболевания каждый человек обязан обратиться в лечебное учреждение. Это требование резонно, врач больше знает о болезнях, способен распознать заболевание и своевременно начать правильное лечение. Поэтому следует доверять врачу. Однако можно отметить много случаев, когда по разным причинам больные долгое время избегали копролога. Особенно опасно такое позднее обращение при онкологических заболеваниях, большинство которых протекает под маской обычных «безобидных» заболеваний толстой кишки. Несомненно, чем больше людей будет знать хотя бы самые яркие, заметные признаки болезней толстой кишки, тем быстрее они обратятся за медицинской помощью. Этому способствует краткое описание клинической картины некоторых наиболее широко распространённых проктологических заболеваний.